Hoeveel keer heb ik onderhand meegedaan aan die jaarlijkse Vondelparkloop in januari? Ik denk vier of vijf keer. Voor mijn jongste dochter was het dit jaar de eerste keer. Om half elf ‘ s ochtends startte ze samen met de andere kinderen tussen de 8 en 12 jaar voor de anderhalve kilometer. Het werd haar tweede hardloopevenement ervaring en ik was erbij.
Anders dan voorgaande jaren was dit keer de start in het midden van het Vondelpark bij het openluchttheater. Toen we aankwamen bekeek ik de situatie daar goed, omdat ik er in de middag terug zou komen om de tien kilometer te gaan lopen. Ik zag dat er veel fietsenrekken waren geplaatst. Ook zag ik een stand met kluisjes. Je moest €5 betalen als je van zo’n kluisje gebruik wilde maken. Wel wat duur vond ik, denkende aan de gratis tasafgifteplekken bij de meeste hardloopevenementen die ik heb bezocht. Ik wist nog niet zeker of ik gebruik wilde maken van die kluisjes. Wel stond ik voor het dilemma dat het koud was en ik liefst met een warme jas aan wilde komen en gaan. Mijn dochter had het geluk dat ik haar jas kon vasthouden terwijl zij aan het rennen was. Ik zelf wist nog niet of er iemand met me mee zou gaan om hetzelfde voor mij te doen.
Als 11-jarige was mijn kind één van de oudste van de kinderen die aan de start stond. Toch is ze is best klein van stuk. Gelukkig zegt dat lang niet alles. Regelmatig heb ik kleintjes zien rennen die als een speer over de finish schoten. Niet dat mijn dochter zo snel rent, maar ze doet het zeker niet slecht. Toen ze van start ging liep ze net zo hard mee als de rest. Achter mij was de vijver die zich naast het openluchttheater bevindt. Ik bleef naar de andere kant van de vijver kijken, omdat ik wist dat de kinderen daar langs zouden komen. Toen ik mijn kind eindelijk zag lopen waren er al aardig wat kinderen aan vooraf gegaan. Aan haar manier van lopen kon ik zien dat ze het zwaar had. Ik vreesde dat ze te snel was gaan lopen vlak na de start. Dat is mij ook al vaak overkomen, omdat de stroom die op gang komt ervoor zorgt dat je mee wil gaan, ook al weet je dat dat niet verstandig is. Gelukkig kwam ze enkele minuten later bij de finish aan en mocht ze moe en blij haar medaille in ontvangst nemen.
Voor ik aan het begin van de middag zelf weer terug naar het Vondelpark ging voor mijn eigen run, besloot ik een oud vest aan te trekken over mijn hardloopkleding heen. Het was gelukkig niet mee zo koud ala in de ochtend. Ik zou het vest dan in een plastic tas stoppen en op mijn bagagedrager vastbinden voor ik ging lopen. Als het vest gejat zou worden was dat niet erg, behalve dan dat ik dan koud en bezweet zonder iets anders dan mijn hardloopkleding aan naar huis zou moeten gaan.
Tijdens het eerste rondje liet ik een grote stroom hardlopers me voorbij rennen. Ik wist dat als ik mee zou gaan, ik het net zo zwaar zou krijgen als mijn dochter ’s ochtends. En ik moest wel wat kilometers meer lopen dan zij. Toch was mijn tempo niet onaardig voor mijn doen. Ook het tweede rondje hield ik mij rustig. Toen ik op de helft was liepen de koplopers mij al voorbij. Die deden er zeker een half uur korter over, dacht ik. Ik verbaas me er dan toch wel over dat zulke mensen niet aan de wedstrijdloop (die ’s ochtends al had plaatsgevonden) meedoen. Bij een recreatieloop zoals die waar ik aan meedoe gaat het toch niet om winnen?
Net als vorig jaar had ik bij de eerste twee rondjes mijn reserves zodanig bewaard dat ik in het laatste rondje kon versnellen. Aan het einde kon ik zelfs gaan sprinten, gewoon om mezelf te bewijzen wat ik nog in me had. Twee dames moesten me vlakbij de finish zo nodig nog even inhalen, alsof ik toch nog even in een wedstrijd was beland. Maar ach, die hadden alle drie rondes dus wel achter mij gelopen. Ik mocht tevreden zijn met mijn 1:06:38, een even snelle tijd als ik enkele jaren geleden voor mijn overbelastingsblessure ongeveer liep. En dat terwijl ik de laatste maanden vaak veel langer over een tien kilometer had gedaan.
Terug bij mijn fiets zag ik dat mijn vest nog in de tas aan de bagagedrager vastgebonden zat. Ik hoefde niet ijskoud naar huis te fietsen en reed tevreden in het bezit van dezelfde medaille als mijn dochter naar huis.
Heb jij iets meegekregen van de Vondelparkloop van dit jaar, deed je ook mee of stond je aan de kant te kijken? Misschien heb je mijn dochter of mij nog voorbij zien komen…
